INDEKS AUTORÓW / REDAKTORÓW

Zagadnienia techniki dźwiękowej w polifonii XVI i początku XVII w., jej istoty i stosunku do teorii modus i harmonii oraz przemian myśli teoretycznej i muzyki przedtonalnej należą do ważnych i skomplikowanych dziedzin refleksji muzykologicznej. Toteż, choć stanowią od kilku dziesięcioleci przedmiot badań specjalistycznych, uchylają się interpretacji jednolitej, wolnej od sprzeczności. Autorzy, przyjmując różne założenia metodologiczne, wyrażali w szczególności odmienne poglądy na temat roli zasad modalnych, formułowanych przez teoretyków renesansu, w komponowaniu ówczesnych utworów wielogłosowych, a także pojmowali rozmaicie modalność polifoniczną, częstokroć porównywaną do tonalności harmonicznej.(…)

Niniejsza książka poświęcona jest charakterystyce prac wyznaczających główne koncepcje interpretacyjne techniki dźwiękowej w polifonii renesansu. Pierwszą jej część stanowi szczegółowe omówienie monografii Bernharda Meiera – Die Tonarten der klassischen Vokalpolyphonie (Utrecht 1974), która odegrała przełomową rolę w badaniach nad modalnością w polifonii XVI w. W części drugiej zaprezentowana została problematyka przedtonalnej techniki dźwiękowej i jej teorii zawarta w rozprawie habilitacyjnej Carla Dahlhausa – Untersuchungen über die Entstehung der harmonische Tonalität (Kassel 1968). (…)

W trzeciej części pracy wreszcie przedstawiona została koncepcja Harolda S. Powersa i jego zapatrywania na temat dziejów teorii modi w polifonii i przeobrażeń języka muzycznego XVI w. (…) Dopełnienie omówienia najwybitniejszych prac dotyczących teorii i języka dźwiękowego muzyki przedtonalnej stanowią komentarze i uwagi odnoszące się do literatury przedmiotu zamieszczone w przypisach.

(ze Wstępu książki)

Wydanie II poprawione i uzupełnione o przykłady nutowe

Niniejsze opracowanie powstało jako rezultat doświadczeń dydaktycznych: jest owocem kilku lat zajęć z zakresu powszechnej historii muzyki średniowiecza. Nie może być ono jednak traktowane jako oryginalny wkład autorski. Sama koncep­cja opracowania pochodzi bowiem głównie z monografii Richarda H. Hoppina Medieval Music (Nowy Jork 1978), której warstwa informacyjna została uzu­peł­nio­na lub zmodyfikowana na podstawie ustaleń zawartych w literaturze przedmiotu, a tylko w ograniczonym zakresie rezultatów badań własnych. Prezentowany pod­ręcz­nik nie ma ponadto charakteru zamkniętego. Pomyślany on został przede wszyst­kim jako pomocniczy materiał dla studentów muzykologii, który winien stanowić punkt wyjścia do bardziej szczegółowych rozważań nad złożoną i róż­no­rod­ną problematyką średniowiecznej polifonii. Podlegać więc będzie uzupeł­nie­niom wraz z pogłębianiem analiz samych kompozycji oraz postępem badań nad samą dyscypliną. Przedstawiany materiał okazać się też może przydatny dla wszyst­kich tych, których interesuje muzyka średniowiecza: dla studentów akademii muzycznych, uczniów szkół średnich i melomanów. [ze wstępu autorki książki]

Dodruk książki, która pierwotnie ukazała się w 1995 roku.

Niniejsza publikacja to obszerne studium ukazujące muzykę amerykańską XX wieku w jej kolejnych fazach rozwojowych począwszy od Charlesa Ivesa po postmodernizm i stylistykę lat 90-tych, teoria, praktyka kompozytorska, normy stylistyczne i ich realizacja u poszczególnych kompozytorów.

Władysław Leszczyński OSPPE (1616–1680) był organistą, kompozytorem i kapelmistrzem w jednym z najważniejszych ośrodków religijnych, kulturalnych i muzycznych dawnej Rzeczpospolitej – klasztorze oo. Paulinów na Jasnej Górze. Choć za życia był on szeroko znany i bardzo ceniony, do niedawna żadna z jego kompozycji nie została wydana drukiem. Publikacja przygotowana przez dra Macieja Jochymczyka zawiera edycję krytyczną wszystkich zachowanych kompletnie utworów o. Władysława Leszczyńskiego (Ave maris stella, Dixit Dominus, Mandatum novum, Missa cum Credo per octavas, Missa per octavas, Sanctorum meritis) poprzedzoną obszernym wstępem przedstawiającym najświeższe dane dotyczące biografii i twórczości kompozytora.

Tom drugi serii MECCA zawiera zbiór godzin brewiarzowych w postaci chorału. Skomponowane zostały przez dominikanina, brata Wincentego z Kielczy,  w związku z kanonizacją św. Stanisława ze Szczepanowa, jako oficjum Dies adest celebris. .
Do edycji dołączone jest nagranie Historii o św. Stanisławie, dokonane specjalnie dla celów tego wydania przez zespół Jerycho. Specjalizuje  się on w wykonawstwie muzyki chorałowej i polifonicznej okresu średniowiecza, a także bierze udział w licznych projektach związanych z dawną muzyką polską.

The second volume of the MECCA series contains a collection of hours of the breviary in the form of a chorale. It was composed by the Dominican, Vincent from Kielce, for canonization of St. Stanislaw from Szczepanowo, as the Dies adest celebris.

W biografistyce chopinowskiej, począwszy od prac Franza Liszta, Maurycego Karasowskiego i Fredericka Niecksa, utrwalił się już pewien wzór opisu życia i dzieła polskiego twórcy. Model ten czynił zeń nie tylko postać pierwszoplanową, ale niekiedy nawe...

Wydanie zawiera dziesięć pieśni przeznaczonych na głos z towarzyszeniem fortepianu. Wacław Geiger (1907-1988) był kierownikiem muzycznym rozgłośni Polskiego Radia w Krakowie i kierownikiem chóru Filharmonii Krakowskiej. W 1948 r. rozpoczęły się lata...

This publication contains ten songs for voice with piano accompaniment. Wacław Geiger (1907-1988) was the music director of the Polish Radio broadcasting unit in Kraków, and the director of the Kraków Philharmonic Choir. The year 1948 was the beginni... 

Treść książki skoncentrowana jest na dwóch komplementarnych nurtach tematycznych: dziele Zbigniewa Bargielskiego i wątkach biograficznych (tych przede wszystkim, które łączą się z twórczością i jej recepcją), z uwzględnieniem kontekstu kulturowego, umożliwiającego zrozumienie sytuacji twórcy w splocie rozmaitych uwarunkowań.

Tematyka biograficzna, stawiająca sobie za cel chronologiczne uchwycenie wydarzeń życia kompozytora w kolejnych jego etapach, wypełnia początkowe paragrafy rozdziałów: Zakorzenienie, Studia muzyczne, Pobyt w Austrii i Powrót do Polski, stanowiąc wprowadzenie do rozważań ukierunkowanych na charakterystykę kompozycji przypisanych danemu etapowi życia i przyporządkowanych poszczególnym gatunkom, z których żaden nie został pominięty. Dzieło zatem jawi się ostatecznie jako główny przedmiot uwagi w tej książce.

O doborze przedstawianych w poszczególnych rozdziałach utworów zadecydowało kilka kryteriów: ich ranga w kompozytorskim dorobku Bargielskiego, reprezentatywność proponowanych rozwiązań kompozytorskich, rzutujących na dobór zagadnień, np. z obszaru stylistyczno-estetycznych transformacji języka muzycznego czy elementów constans tegoż. Istotnym kryterium było również przyjęte w pracy założenie zaprezentowania utworów gatunkowo różnorodnych. W omówieniach kompozycji w ramach gatunków utrzymany został porządek chronologiczny.

Oprócz rozdziałów I–IV, w których elementy biograficzne łączą się z charakterystyką twórczości oraz jej recepcją w Austrii i w Polsce, książka zawiera dwa kolejne rozdziały, z których V stanowi próbę syntetycznego ujęcia idiomatycznych cech języka muzycznego Zbigniewa Bargielskiego, zaś w rozdziale VI zebrane zostały refleksje osób, z którymi w większości, oprócz zawodowych, połączyły Bargielskiego więzy wieloletniej przyjaźni.

Książkę dopełniają Aneksy. Pierwszy z nich jest spisem kompozycji uwzględniającym, oprócz tytułu i obsady, datę powstania (także rewizji) dzieła i informację o wydaniu. Aneks drugi zawiera wybór wierszy Zbigniewa Bargielskiego z krótką charakterystyką tego nurtu twórczości, Aneks trzeci prezentuje wybrane fragmenty tekstów publicystycznych Bargielskiego również z krótkim wprowadzeniem do tej sfery aktywności kompozytora. W Aneksie czwartym znajdują się teksty słowne wykorzystane w dwóch przedstawionych w książce dziełach: Sonnenlieder i Im Niemandsland, a w Aneksie V wykaz filmów i sztuk teatralnych z muzyką Zbigniewa Bargielskiego.

(Fragmenty Wstępu książki)

Paweł Szymański (ur. 1954) jest obecnie jednym z czołowych kompozytorów polskich, twórcą wielu utworów instrumentalnych (orkiestrowych, kameralnych i solowych), wokalno-instrumentalnych, wokalnych, jednej opery, utworów na taśmę, a także muzyki teatralnej, filmowej i radiowej. Jego, podziwiana przez odbiorców, muzyka niesie z sobą wiele interesujących aspektów badawczych, ale tym, co wydaje się w niej najbardziej intrygujące, a jednocześnie ważne, wymuszające uwagę, czy wręcz narzucające się, jest intertekstualność, czyli nawiązania do tekstów przeszłości (intertekstów). Intertekstualność tej muzyki jest szczególna: globalna, tzn. wypełniająca utwory od początku do końca i ─ w wielu przypadkach ─ nie tak oczywista jak u innych współczesnych kompozytorów.

Tom piąty serii MECCA zawiera dwie msze: „Dies est laetitiae” i „Pis ne me” oraz motet Vultum tuum, czyli wszystkie znane kompozycje Tomasza z Szadka, krakowskiego kompozytora przełomu XVI i XVII wieku. Msze zostały wpisane do partesów roranckich, a zapewne i skomponowane w czasie, kiedy ich twórca już nie należał do tego zespołu, ale najwyraźniej utrzymywał z nim kontakt.

Volume five of the MECCA series includes two masses: "Dies est laetitiae" and "Pis ne me" and motet Vultum tuum, so all known compositions of Tomasz Szadek, a Krakow composer of the 16th and 17th centuries.