INDEKS AUTORÓW / REDAKTORÓW

Książka powstała w wyniku wieloletnich prac nad gromadzeniem i klasyfikacją danych dotyczących dorobku kompozytorskiego wybitnego polskiego pianisty i stanowi próbę pełnego zaprezentowania dotychczasowego stanu badań w tym zakresie. (…). Adresowana j...

Przechodząc ulicą Floriańską w Krakowie, nie sposób było ich nie zauważyć, stanowili bowiem jej charakterystyczny akcent – dosłownie i w przenośni, jako kapela grająca gdzieś na skrzyżowaniu z ulicą św. Marka. Odznaczali się wyglądem – jako Romowie, ale i zachowaniem, bo w latach siedemdziesiątych, osiemdziesiątych, a nawet na początku dziewięćdziesiątych XX wieku wciąż stosunkowo niewielu muzyków koncertowało na ulicach. A jeśli już się pojawiali, to raczej byli to soliści lub pieśniarze akompaniujący sobie na przykład na gitarze, przygrywający popularne piosenki. Ale to właśnie tamta kapela romska, zakotwiczona na ulicy Floriańskiej, stanowiła stały punkt odniesienia dla wszystkich mieszkańców miasta, ale także dla przyjezdnych przemierzających Floriańską w drodze na Rynek Główny. Romowie z kapeli wyróżniali się tym bardziej, że ich muzyczną podporą był niewielki wzrostem, a pod koniec życia poruszający się wyłącznie na wózku inwalidzkim, ociemniały skrzypek – Stefan Dymiter. Widywany był on w Krakowie od lat siedemdziesiątych, zrazu sporadycznie, a potem coraz częściej, jak – wraz ze swoją kapelą – grywał na ulicy Floriańskiej: już to bliżej samej Bramy Floriańskiej, już to bliżej Rynku Głównego.
Czasami kapela grała na płycie Rynku, a czasami zupełnie w innych miejscach – zawsze jednak w ścisłym centrum miasta. Przechodnie różnie reagowali: niektórzy przystawali z zaciekawieniem, by przysłuchać się lepiej, inni jak najdalej omijali muzyków, odwracając wzrok i  przyspieszając kroku, zapewne by uniknąć zrzutki pieniędzy do kapelusza czy w ogóle spotkania z Romami. Może trochę się Korora „bali”, obawiając się w zasadzie konfrontacji z własnymi reakcjami i uczuciami? Bo byli też i tacy, którzy sami aktywnie szukali kontaktu z kapelą, śmiało podchodzili i zaczynali rozmawiać z muzykami, najczęściej wyrażając swój podziw dla kunsztu Stefana Dymitera. A kiedy któregoś dnia zabrakło go na zawsze, muzyka z ulicy Floriańskiej przestała wybrzmiewać.
Powoli, począwszy od pierwszych lat XXI wieku, odchodził do lamusa świat takich ulicznych kapeli romskich, i chociaż nadal pojawiają się one w przestrzeni miasta, to jednak coraz rzadziej – przegrywają z innymi formami popularnej rozrywki, dostępnymi na zawołanie w licznych krakowskich kawiarniach, barach i pubach (często serwujących muzykę już nagraną). Ale wciąż tli się jednak pamięć o pewnym niezwykłym skrzypku z Floriańskiej, a wierne grono entuzjastów i przyjaciół Stefana Dymitera stara się nieustannie przypominać o jego fenomenie,
propagując wiedzę na temat legendarnego romskiego skrzypka, twierdząc, że pamięć o nim jest po prostu „wyrazem uznania i szacunku”.

(ze Wstępu Autorki)

Do książki dołączona jest płyta z filmem pod tytułem Ławutaris, czyli skrzypek. Krakowskim szlakiem Stefana "Korora" Dymitera.

Film jest też dostępny na YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=13jLuIy-rZc

Mówiący o uniwersalnych prawdach i wciąż aktualny Dekalog zawsze wart jest przypomnienia, a jednak nie był on dotychczas analizowany pod względem muzycznym. Podjęta w niniejszej pracy próba zrozumienia, w jaki sposób muzyka autorstwa Zbigniewa Preisnera została wykorzystana w Dekalogu (i co stanowi jej kwintesencję, jaką funkcję pełni itd.), wypełnia pewną lukę w badaniach nad spuścizną Kieślowskiego. Jest także przyczynkiem do szerszych studiów nad twórczością samego Preisnera, gdyż dorobek tego kompozytora nie doczekał się jeszcze całościowych opracowań.

Czym jest rapsodia? Jak ją postrzegano, jak o niej pisano na przestrzeni dziejów? W jaki sposób ją definiowano? Czym się wyróżnia, co stanowi jej kwintesencję? I dlaczego wciąż warto o rapsodii mówić, badać meandry jej przeszłości, spekulować na temat jej przyszłości oraz zgłębiać tajniki jej niezaprzeczalnego czaru: uroku zaklętego w specyficznym ‘rapsodycznym’ – porównywalnym z ‘cygańskim’ – charakterze?

Podręcznik do nauki czytania partytur z elementami edytorstwa muzycznego został zaprojektowany jako koherentna całość. Kierowany jest w pierwszej kolejności do studentów, ale także wykładowców, którzy będą mogli korzystać z niego podczas zajęć prowadzonych w instytucjach akademickich (np. w instytutach muzykologicznych i w akademiach muzycznych) czy w szkołach muzycznych. Podręcznik ten może być także polecany do pracy samodzielnej, prowadzi bowiem uczących się krok po kroku, przybliżając im podstawowe, a w dalszej kolejności coraz bardziej skomplikowane zagadnienia z zakresu edytorstwa muzycznego, by następnie w przystępny sposób zaznajomić ich z tajnikami odczytywania partytur.

W serii "Practica musica" pragniemy udostępnić zarówno studiującym, jak i wszystkim interesującym się kulturą muzyczną wypowiedzi z różnych epok na temat pojmowania muzyki i jej roli, oceny dzieł muzycznych, problematyki wykonawczej, techniki kompozy...

W serii "Practica musica" pragniemy udostępnić zarówno studiującym, jak i wszystkim interesującym się kulturą muzyczną wypowiedzi z różnych epok na temat pojmowania muzyki i jej roli, oceny dzieł muzycznych, problematyki wykonawczej, techniki kompozy...

Niniejsza rozprawa została zainspirowana jubileuszem 100-lecia Akademii Muzycznej w Krakowie, uroczyście obchodzonym w 1988 roku. Z tej to okazji wydawało się autorowi rzeczą ze wszech miar celową podjęcie próby naszkicowania dziejów nauczania muzyki...

Encyklopedia "Krakowska scena muzyczna" powstała na bazie setek rozmów, jakie w latach 2003-2006 autor przeprowadził z jej bohaterami. Wiadomości zdobyte podczas spotkań z artystami i przedstawicielami krakowskiego środowiska muzycznego zostały uzupe...