KSIĄŻKI

Marcello di Capua, włoski kompozytor i librecista żyjący w drugiej połowie XVIII i na początku XIX wieku, to kompozytor obecnie niemal zapomniany. Za życia cieszył się znacznym rozgłosem, będąc prawdziwym luminarzem włoskiego teatru operowego okresu klasycyzmu. W historii kultury polskiej zapisał się jako wieloletni kapelmistrz księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Pozostając przez całe ćwierćwiecze w służbie tej wybitnej mecenaski sztuki, współtworzył i kształtował życie muzyczne Łańcuta - jednej z czołowych rezydencji magnackich w ówczesnej Europie.

Książka Anny G. Piotrowskiej jest przedsięwzięciem jedynym w swoim rodzaju, bardzo śmiałym i ambitnym. Jest lapidarną, zwartą syntezą dotychczasowej wiedzy o muzyce filmowej, w pełni kompetentnym, dobrze sproblematyzowanym i dobrze napisanym kompendium. Wyróżniają ją walory merytoryczne, erudycja autorki, wszechstronne potraktowanie tematu.

Wenecki koncert instrumentalny w epoce Vivaldiego jest pierwszą monografią, w której szeroko omówiono koncerty wszystkich kompozytorów aktywnych na tym polu w Republice Weneckiej w latach 1695-1740. Prócz dzieł tak znanych twórców, jak Albinoni, bracia Marcello, Locatelli, Tartini, Veracini i Vivaldi, książka ta omawia koncerty zapomnianych dziś autorów – de Castro, Facca, Gentilego, Gnocchiego, Marina, braci Tagliettich i Tessariniego.

W książce podjęto problem muzycznej recepcji twórczości Adama Mickiewicza, rozpatrując ją na przykładzie kompozycji Stanisława Moniuszki napisanych do słów poety i skonfrontowanych z umuzycznieniami twórczości autora Pana Tadeusza powstałymi w XIX i XX stuleciu.

O wyborze Stanisława Moniuszki niejako na patrona muzycznej recepcji twórczości Adama Mickiewicza przesądziły trzy czynniki. Po pierwsze, utwory Moniuszki do słów Mickiewicza stanowią pokaźny wycinek jego dorobku kompozytorskiego; po drugie, autor Halki niejednokrotnie inicjował proces obecności konkretnych tekstów poety w repertuarze wokalnym; po trzecie wreszcie, udźwiękowienia wierszy Mickiewicza pióra Moniuszki są jednymi z najbardziej wartościowych pozycji w obfitej literaturze muzycznej powstałej na kanwie twórczości romantycznego wieszcza.

Oddaję do rąk Czytelników książkę, która jest próbą ukazania życia i twórczości Fryderyka Chopina w formie przystępnej dla każdego, kto pragnie poznać bliżej postać i dokonania wielkiego artysty. Moją intencją jest ułatwienie czytelnikowi poznania wi...

Książka powstała w wyniku wieloletnich prac nad gromadzeniem i klasyfikacją danych dotyczących dorobku kompozytorskiego wybitnego polskiego pianisty i stanowi próbę pełnego zaprezentowania dotychczasowego stanu badań w tym zakresie. (…). Adresowana j...

Opera przeżywa rozkwit na przełomie XX i XXI wieku. Do ożywienia zainteresowania tym niezwykle atrakcyjnym dla widzów gatunkiem muzyki scenicznej przyczynili się w dużej mierze kompozytorzy amerykańscy tworzący w drugiej połowie XX wieku: Philip Glass, John Adams i Steve Reich. Duże znaczenie w amerykańskiej twórczości operowej mają dzieła sięgające po współczesną tematykę polityczną, wśród których wielką popularnością cieszy się zwłaszcza Nixon w Chinach Johna Adamsa. Wątek polityczny pojawia się również w wideooperze Steve’a Reicha The Cave, przedstawiającej reprezentantów różnych narodów: Żydów, Palestyńczyków oraz Amerykanów. Ważną operą społeczno-polityczną jest także Satyagraha Philipa Glassa. Wszystkie te trzy opery współtworzą paradygmat współczesnej opery amerykańskiej o tematyce politycznej z typową dlań różnorodnością gatunków muzycznych, reprezentując nowe rodzaje muzyki scenicznej (dokumentalny utwór sceniczny o aktualnej treści, wideoopera oraz opera portretowa).

Wydanie II poprawione i uzupełnione o przykłady nutowe

Niniejsze opracowanie powstało jako rezultat doświadczeń dydaktycznych: jest owocem kilku lat zajęć z zakresu powszechnej historii muzyki średniowiecza. Nie może być ono jednak traktowane jako oryginalny wkład autorski. Sama koncep­cja opracowania pochodzi bowiem głównie z monografii Richarda H. Hoppina Medieval Music (Nowy Jork 1978), której warstwa informacyjna została uzu­peł­nio­na lub zmodyfikowana na podstawie ustaleń zawartych w literaturze przedmiotu, a tylko w ograniczonym zakresie rezultatów badań własnych. Prezentowany pod­ręcz­nik nie ma ponadto charakteru zamkniętego. Pomyślany on został przede wszyst­kim jako pomocniczy materiał dla studentów muzykologii, który winien stanowić punkt wyjścia do bardziej szczegółowych rozważań nad złożoną i róż­no­rod­ną problematyką średniowiecznej polifonii. Podlegać więc będzie uzupeł­nie­niom wraz z pogłębianiem analiz samych kompozycji oraz postępem badań nad samą dyscypliną. Przedstawiany materiał okazać się też może przydatny dla wszyst­kich tych, których interesuje muzyka średniowiecza: dla studentów akademii muzycznych, uczniów szkół średnich i melomanów. [ze wstępu autorki książki]

Encyklopedia "Krakowska scena muzyczna" powstała na bazie setek rozmów, jakie w latach 2003-2006 autor przeprowadził z jej bohaterami. Wiadomości zdobyte podczas spotkań z artystami i przedstawicielami krakowskiego środowiska muzycznego zostały uzupe...

The title of this book comes from ancient Egypt. Much advice for the New Kingdom schoolboy has survived. He was recommended above all to set his heart on books (or rather papyrus rolls). Alternatives were dismal. He might take to wine, women, and song, beating time on his paunch, tumbling finally into the gutter.

Ferdynand Hoesick junior (1867‒1941) to warszawiak, który najlepiej czuł się i pracował w Krakowie, Paryżu i Zakopanem, człowiek wielu talentów, poliglota grający na fortepianie i z łatwością, niekiedy nadmierną, władający piórem. Był on badaczem obdarzonym intuicją i wyobraźnią, wytrwale poszukiwał źródeł pozwalających mu opisać szczegóły biografii Juliusza Słowackiego, Zygmunta Krasińskiego, Józefa Elsnera, Fryderyka Chopina i innych ważnych postaci polskiej kultury XIX wieku.

Podręcznik do nauki czytania partytur z elementami edytorstwa muzycznego został zaprojektowany jako koherentna całość. Kierowany jest w pierwszej kolejności do studentów, ale także wykładowców, którzy będą mogli korzystać z niego podczas zajęć prowadzonych w instytucjach akademickich (np. w instytutach muzykologicznych i w akademiach muzycznych) czy w szkołach muzycznych. Podręcznik ten może być także polecany do pracy samodzielnej, prowadzi bowiem uczących się krok po kroku, przybliżając im podstawowe, a w dalszej kolejności coraz bardziej skomplikowane zagadnienia z zakresu edytorstwa muzycznego, by następnie w przystępny sposób zaznajomić ich z tajnikami odczytywania partytur.

Treść książki skoncentrowana jest na dwóch komplementarnych nurtach tematycznych: dziele Zbigniewa Bargielskiego i wątkach biograficznych (tych przede wszystkim, które łączą się z twórczością i jej recepcją), z uwzględnieniem kontekstu kulturowego, umożliwiającego zrozumienie sytuacji twórcy w splocie rozmaitych uwarunkowań.

Tematyka biograficzna, stawiająca sobie za cel chronologiczne uchwycenie wydarzeń życia kompozytora w kolejnych jego etapach, wypełnia początkowe paragrafy rozdziałów: Zakorzenienie, Studia muzyczne, Pobyt w Austrii i Powrót do Polski, stanowiąc wprowadzenie do rozważań ukierunkowanych na charakterystykę kompozycji przypisanych danemu etapowi życia i przyporządkowanych poszczególnym gatunkom, z których żaden nie został pominięty. Dzieło zatem jawi się ostatecznie jako główny przedmiot uwagi w tej książce.

O doborze przedstawianych w poszczególnych rozdziałach utworów zadecydowało kilka kryteriów: ich ranga w kompozytorskim dorobku Bargielskiego, reprezentatywność proponowanych rozwiązań kompozytorskich, rzutujących na dobór zagadnień, np. z obszaru stylistyczno-estetycznych transformacji języka muzycznego czy elementów constans tegoż. Istotnym kryterium było również przyjęte w pracy założenie zaprezentowania utworów gatunkowo różnorodnych. W omówieniach kompozycji w ramach gatunków utrzymany został porządek chronologiczny.

Oprócz rozdziałów I–IV, w których elementy biograficzne łączą się z charakterystyką twórczości oraz jej recepcją w Austrii i w Polsce, książka zawiera dwa kolejne rozdziały, z których V stanowi próbę syntetycznego ujęcia idiomatycznych cech języka muzycznego Zbigniewa Bargielskiego, zaś w rozdziale VI zebrane zostały refleksje osób, z którymi w większości, oprócz zawodowych, połączyły Bargielskiego więzy wieloletniej przyjaźni.

Książkę dopełniają Aneksy. Pierwszy z nich jest spisem kompozycji uwzględniającym, oprócz tytułu i obsady, datę powstania (także rewizji) dzieła i informację o wydaniu. Aneks drugi zawiera wybór wierszy Zbigniewa Bargielskiego z krótką charakterystyką tego nurtu twórczości, Aneks trzeci prezentuje wybrane fragmenty tekstów publicystycznych Bargielskiego również z krótkim wprowadzeniem do tej sfery aktywności kompozytora. W Aneksie czwartym znajdują się teksty słowne wykorzystane w dwóch przedstawionych w książce dziełach: Sonnenlieder i Im Niemandsland, a w Aneksie V wykaz filmów i sztuk teatralnych z muzyką Zbigniewa Bargielskiego.

(Fragmenty Wstępu książki)