KSIĄŻKI

Wydanie II poprawione i uzupełnione o przykłady nutowe

Niniejsze opracowanie powstało jako rezultat doświadczeń dydaktycznych: jest owocem kilku lat zajęć z zakresu powszechnej historii muzyki średniowiecza. Nie może być ono jednak traktowane jako oryginalny wkład autorski. Sama koncep­cja opracowania pochodzi bowiem głównie z monografii Richarda H. Hoppina Medieval Music (Nowy Jork 1978), której warstwa informacyjna została uzu­peł­nio­na lub zmodyfikowana na podstawie ustaleń zawartych w literaturze przedmiotu, a tylko w ograniczonym zakresie rezultatów badań własnych. Prezentowany pod­ręcz­nik nie ma ponadto charakteru zamkniętego. Pomyślany on został przede wszyst­kim jako pomocniczy materiał dla studentów muzykologii, który winien stanowić punkt wyjścia do bardziej szczegółowych rozważań nad złożoną i róż­no­rod­ną problematyką średniowiecznej polifonii. Podlegać więc będzie uzupeł­nie­niom wraz z pogłębianiem analiz samych kompozycji oraz postępem badań nad samą dyscypliną. Przedstawiany materiał okazać się też może przydatny dla wszyst­kich tych, których interesuje muzyka średniowiecza: dla studentów akademii muzycznych, uczniów szkół średnich i melomanów. [ze wstępu autorki książki]

Opera przeżywa rozkwit na przełomie XX i XXI wieku. Do ożywienia zainteresowania tym niezwykle atrakcyjnym dla widzów gatunkiem muzyki scenicznej przyczynili się w dużej mierze kompozytorzy amerykańscy tworzący w drugiej połowie XX wieku: Philip Glass, John Adams i Steve Reich. Duże znaczenie w amerykańskiej twórczości operowej mają dzieła sięgające po współczesną tematykę polityczną, wśród których wielką popularnością cieszy się zwłaszcza Nixon w Chinach Johna Adamsa. Wątek polityczny pojawia się również w wideooperze Steve’a Reicha The Cave, przedstawiającej reprezentantów różnych narodów: Żydów, Palestyńczyków oraz Amerykanów. Ważną operą społeczno-polityczną jest także Satyagraha Philipa Glassa. Wszystkie te trzy opery współtworzą paradygmat współczesnej opery amerykańskiej o tematyce politycznej z typową dlań różnorodnością gatunków muzycznych, reprezentując nowe rodzaje muzyki scenicznej (dokumentalny utwór sceniczny o aktualnej treści, wideoopera oraz opera portretowa).

Książka powstała w wyniku wieloletnich prac nad gromadzeniem i klasyfikacją danych dotyczących dorobku kompozytorskiego wybitnego polskiego pianisty i stanowi próbę pełnego zaprezentowania dotychczasowego stanu badań w tym zakresie. (…). Adresowana j...

Oddaję do rąk Czytelników książkę, która jest próbą ukazania życia i twórczości Fryderyka Chopina w formie przystępnej dla każdego, kto pragnie poznać bliżej postać i dokonania wielkiego artysty. Moją intencją jest ułatwienie czytelnikowi poznania wi...

W książce podjęto problem muzycznej recepcji twórczości Adama Mickiewicza, rozpatrując ją na przykładzie kompozycji Stanisława Moniuszki napisanych do słów poety i skonfrontowanych z umuzycznieniami twórczości autora Pana Tadeusza powstałymi w XIX i XX stuleciu.

O wyborze Stanisława Moniuszki niejako na patrona muzycznej recepcji twórczości Adama Mickiewicza przesądziły trzy czynniki. Po pierwsze, utwory Moniuszki do słów Mickiewicza stanowią pokaźny wycinek jego dorobku kompozytorskiego; po drugie, autor Halki niejednokrotnie inicjował proces obecności konkretnych tekstów poety w repertuarze wokalnym; po trzecie wreszcie, udźwiękowienia wierszy Mickiewicza pióra Moniuszki są jednymi z najbardziej wartościowych pozycji w obfitej literaturze muzycznej powstałej na kanwie twórczości romantycznego wieszcza.

Wenecki koncert instrumentalny w epoce Vivaldiego jest pierwszą monografią, w której szeroko omówiono koncerty wszystkich kompozytorów aktywnych na tym polu w Republice Weneckiej w latach 1695-1740. Prócz dzieł tak znanych twórców, jak Albinoni, bracia Marcello, Locatelli, Tartini, Veracini i Vivaldi, książka ta omawia koncerty zapomnianych dziś autorów – de Castro, Facca, Gentilego, Gnocchiego, Marina, braci Tagliettich i Tessariniego.

Książka Anny G. Piotrowskiej jest przedsięwzięciem jedynym w swoim rodzaju, bardzo śmiałym i ambitnym. Jest lapidarną, zwartą syntezą dotychczasowej wiedzy o muzyce filmowej, w pełni kompetentnym, dobrze sproblematyzowanym i dobrze napisanym kompendium. Wyróżniają ją walory merytoryczne, erudycja autorki, wszechstronne potraktowanie tematu.

Marcello di Capua, włoski kompozytor i librecista żyjący w drugiej połowie XVIII i na początku XIX wieku, to kompozytor obecnie niemal zapomniany. Za życia cieszył się znacznym rozgłosem, będąc prawdziwym luminarzem włoskiego teatru operowego okresu klasycyzmu. W historii kultury polskiej zapisał się jako wieloletni kapelmistrz księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Pozostając przez całe ćwierćwiecze w służbie tej wybitnej mecenaski sztuki, współtworzył i kształtował życie muzyczne Łańcuta - jednej z czołowych rezydencji magnackich w ówczesnej Europie.

The ensembles associated with monastery and parish churches were a very important element of musical life in Central Europe around the mid-eighteenth century. Yet the music created by early Classical composers, which constituted the core of their repertoire, remains poorly explored. Fr. Amandus Ivanschiz OSPPE (1727–1758) was one of such musicians, active in monasteries in Ranna, Wiener Neustadt, Rome, and Graz. 

Około połowy XVIII wieku bardzo istotną część życia muzycznego Europy Środkowej współtworzyły zespoły funkcjonujące przy kościołach klasztornych i parafialnych. Muzyka religijna kompozytorów wczesnoklasycznych, która stanowiła trzon ich repertuaru, pozostaje nadal słabo zbadana. Jednym z nich był paulin, o. Amandus Ivanschiz (1727–1758), który działał w klasztorach w Ranna, Wiener Neustadt, Rzymie i Grazu.

Seria "Jazz w kulturze polskiej" pod redakcją Rafała Ciesielskiego została zainicjowana w 2014 roku. Prace zamieszczone w niniejszym tomie układają się w kilka obszarów. Reprezentowane jest więc spojrzenie na twórczość jazzową: w artykułach Marcina Olesia (sylwetka Andrzeja Przybielskiego) i Julii Rosińskiej-Kopali (o fenomenie Novi Singers). Z kolei podjęte zostało tropienie wątków jazzowych w materii innych sztuk: w odniesieniu do tekstów poetyckich przez Katarzynę Kucię-Kuśmierską (u Ewy Lipskiej), Aleksandrę Reimann-Czajkowską (u Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej) i Katarzynę Ciemierę (u Anny Świerszczyńskiej), zaś na gruncie filmu przez Andrzeja Winiszewskiego. Na obszar recepcyjny składają się wypowiedzi Rafała Ciesielskiego (postrzeganie jazzu w ujęciach leksykalnych do roku 1939), Krzysztofa Niźnika (definiowanie jazzu w piśmiennictwie muzycznym), Macieja Sawczuka (jazz w rozumieniu słuchaczy festiwalowych) i Ayi Al Azab-Ruszowskiej (kwestia natury recepcji jazzu i bluesa). Zagadnienia edukacji jazzowej w odniesieniu do improwizacji podjęli: Stanisław Danielewicz i Stanisław Halat. Tom dopełniają teksty Katarzyny Stroińskiej-Sierant (o tożsamości dzieła jazzowego), Katarzyny Smyk (o tytułach kompozycji jazzowych) i Artura Trudzika (o biuletynach festiwalowych PSJ). Ujęcia te pokazują, ku jak licznym i zróżnicowanym obszarom prowadziły jazzowe tropy, a w których to obszarach mogą one stawać się przedmiotem interdyscyplinarnych poczynań i ustaleń badawczych [ze wstępu Rafała Ciesielskiego]

Seria "Jazz w kulturze polskiej" pod redakcją Rafała Ciesielskiego została zainicjowana w 2014 roku. Obecny, czwarty tom, prezentuje jedenaście artykułów opisujących jazz w kulturze polskiej z różnych perspektyw.

Księga pamiątkowa dedykowana Profesor Małgorzacie Woźnej-Stankiewicz zawiera ponad trzydzieści artykułów naukowych dedykowanych Jubilatce, napisanych przez jej przyjaciół i uczniów - grupę wybitnych muzykologów polskich, włoskich, niemieckich i ukraińskich. Artykuły ujęte są w grupy tematyczne obejmujące (1) myśl o muzyce i idee estetyczne, (2) odtwarzanie przeszłości muzycznej, (3) postacie kompozytorów XIX i XX wieku, (4) kulturę muzyczną XIX i XX wieku oraz (5) dzieje muzykologii. Publikacja zawiera też biografię naukową Jubilatki, bibliografię jej prac oraz spis prac licencjackich, magisterskich i doktorskich napisanych pod jej kierownictwem naukowym.

Topos muzyka cygańskiego — od schyłku XVIII wieku — budzi niesłabnące zainteresowanie, podobnie jak wyjątkowym powodzeniem cieszył się od czasów renesansu mit Orfeusza. W ramach kształtowanego w piśmiennictwie i dziełach muzycznych obrazu wyidealizowanej muzyki cygańskiej, postać muzyka cygańskiego uważano za uosobienie natchnionego twórcy... 

Gdyby spytano mnie, dlaczego podjęłam tę pracę, odpowiedziałabym po prostu: raczej by naprawić krzywdę, niż wypełnić lukę . Od dawna przyjęto, że związki George Sand z Chopinem należą do historii ukazującej losy ludzi, a temat ten wydawał się wyczerpany przez obfitą bibliografię. […] Moment [wydania Korespondencji George Sand] wydał mi się sprzyjający projektowi, z jakim się nosiłam: propozycji analizy krytycznej - zarazem rzetelnej i pełnej - związków, jakie George Sand utrzymywała z Chopinem; chodziło o analizę w szerszej perspektywie rozwoju idei i tematów, które nadają kształt dziełom powieściopisarki […].

Niełatwo […] jeszcze dzisiaj mówić o George Sand i Chopinie. […] Historia tej słynnej pary wymaga od badacza, który pragnie zachować obiektywność, wielkiego poświęcenia i wypróbowanej cierpliwości. […] Czytelnik nie odnajdzie tutaj żadnej z sentymentalnych i urokliwych anegdot, lecz systematyczne odniesienie do źródeł, korespondencji lub dzieł, nawet jeśli ten aparat krytyczny może wydać się niekiedy uciążliwy […].

O ile bowiem mówiono wiele o miejscu Chopina w życiu uczuciowym George Sand, o tyle nie starano się w ogóle zbadać, jaki wpływ mogła wywrzeć na jej twórczość powieściową tak długa bliskość z genialnym muzykiem. Uznałam, że bardziej przejrzysty będzie plan, który ukaże znaczenie danych biograficznych przed zbadaniem ich literackiego przetworzenia. Pierwsza część niniejszego studium poświęcona jest więc listom i dziełom autobiograficznym George Sand […]. Celem drugiej części jest prześledzenie, w świetle wskazówek biograficznych, złożonych zależności między przeżytym doświadczeniem i inspirowaną nim kreacją artystyczną. [ze Słowa wstępnego Autorki]

Książka, którą oddajemy do rąk czytelników, poświęcona jest sylwetce Marca Scacchiego (zm. 1662), skrzypka, kapelmistrza, kompozytora i teoretyka muzyki urodzonego w Rzymie, przez ćwierć wieku (1624-1649) związanego z dworem królewskim polskich Wazów...

Książka zawiera przegląd głównych trendów w muzyce polskiej XX wieku oraz przedstawienie wybranych sylwetek kompozytorów, których wkład do polskiej i światowej kultury muzycznej jest nie do przecenienia. […] W rozdziałach książki poświęconych kompo-zytorom urodzonym pod koniec XIX wieku, których twórczość w znacznej mierze przypada na początek XX wieku, podkreślono niezwykle ważną rolę Paderewskiego dla promocji kultury polskiej w świecie, znaczenie twórczości symfonicznej Karłowicza w kontekście muzyki jemu współczesnej, a także drogę twórczą Szymanowskiego prowadzącą do unowocześnienia warsztatu kompozytorskiego i genialnej stylizacji folkloru polskiego, porównywalnej z Chopinowską. Z pokolenia kompozytorów, których kariera artystyczna miała swój początek w okresie międzywojennym, więcej miejsca poświęcono Józefowi Kofflerowi, Aleksandrowi Tansmanowi, Grażynie Bacewicz, Romanowi Palestrowi, Andrzejowi Panufnikowi i Witoldowi Lutosławskiemu. Celem tej prezentacji jest zaakcentowanie oryginalności ich stylów muzycznych. Z następnej generacji kompozytorów bliżej przedstawiono Tadeusza Bairda, Kazimierza Serockiego, Henryka Mikołaja Góreckiego i Krzysztofa Pendereckiego. Fenomen Pendereckiego zapewne będzie można trafniej ukazać z dalszej perspektywy czasowej, ale już od dawna jest oczywiste, że to jego twórczość - niezależnie od kontrowersyjnych opinii, jakie prowokuje - jest ciągle obecna w światowym repertuarze koncertowym i operowym, zaznaczając tym samym miejsce muzyki polskiej w kulturze uniwersalnej […].

 (ze wstępu Autorki)

Książka powstała jako owoc II Konferencji "Muzyka w Kulturze Europejskiej", która odbyłą się w dniach 17–19 września 2007 roku w Muzeum-Zamku w Łańcucie, zorganizowanej pod hasłem "Zbiory europejskiej kultury muzycznej w bibliotekach i archiwach w Po...