Bartłomiej Pękiel: Dulcis amor Jesu. SSS Tom II

Bartłomiej Pękiel (zm. ok. 1670) polski kompozytor. Zachowane dokumenty archiwalne wskazują zatem wyraźnie na dwa okresy i dwa ośrodki działalności artystycznej Bartłomieja Pękiela. W latach 1637-1654 kompozytor związany był mianowicie z dworem królewskim w Warszawie, na którym pełnił początkowo funkcję organisty, a następnie zajmował kolejno stanowiska wicekapelmistrza i kapelmistrza kapeli królewskiej. W latach 1658-1664 przebywał w Krakowie jako kapelmistrz kapeli katedralnej na Wawelu. W małoobsadowym koncercie kościelnym "Dulcis amor Jesu" przejaw koncertowania stanowi różnicowanie obsady i techniki kompozytorskiej. Obsada solowego zespołu wokalnego (dwa Soprany, Alt, Tenor, Bas), charakterystyczna dla późnorenesansowego madrygału, wsparta towarzyszeniem instrumentalnym Violone i Basso continuo, podlega ustawicznym zmianom w ramach pojedynczych odcinków dzieła, a podobne ujęcia techniczne sąsiadują ze sobą. [Fragment wstępu Zofii Dobrzańskiej-Fabiańskiej]

Opr:. Zofia Dobrzańska-Fabiańska

In the concerto Dulcis amor Jesu the differentiation in the casting and the composition techniques are a sign of the concertante. The casting of the solo vocal parts (two Sopranos, and an Alto, Tenor, and Bass part), characteristic of Late Renaissance madrigals, supported by accompanying instrumental parts for the Violone and Basso continuo, is subject to intermittent changes within the individual sections of the work, with analogous technical constructions adjacent to each other in the composition. The composition's form and its sub-division into ten units of asymmetric lengths 22 is determined by changes in the motivic material that co­incides with the introduction of the successive sections of the text. It could thus be said that in Dulcis amor Jesu the principle of concertante has been made subordinate to the formal rules holding for motets, especially as imitation and a technique derived to a greater or lesser extent from imitation are the dominant features in the work, while the standard principle observed in Renaissance motets of correspondence between sections of text and sections of music (viz. each new section of text having its own section of music, and the same music recurring whenever the same text re-appears) is sometimes obeyed but broken on other occasions.

Ed. by Zofia Dobrzańska-Fabiańska