Lech Kozakiewicz: Podstawy techniki pianistycznej

Książka ta jest skierowana do uczniów szkół muzycznych, studentów i nauczycieli fortepianu, jak również do tych wszystkich, którzy chcieliby udoskonalić swój warsztat pianistyczny poprzez samokształcenie. Może okazać się przydatna zarówno dla osób rozpoczynających naukę, jak i dla tych wykonawców, którzy osiągnęli już biegłość, lecz posługują się nienaturalną techniką gry. Zawarte w niej informacje dotyczą czysto ruchowego aspektu sztuki pianistycznej.

Znaczenie techniki gry na fortepianie wynika z samej natury instrumentu, jego konstrukcji, bogactwa efektów brzmieniowych, jakie pozwala uzyskać, rodzaju dźwięku i sposobu jego wydobycia. W przypadku fortepianu wykonawca oddzielony jest od źródła dźwięku złożonym mechanizmem i nie ma z nim bezpośredniego kontaktu. Umiejętność gry nie jest związana bezpośrednio z umiejętnością panowania nad źródłem dźwięku (głos, instrumenty smyczkowe, dęte), lecz tylko pośrednio poprzez kontrolę nad mechanizmem, przy pomocy którego jest on wydobywany […].

Obserwując z zewnątrz spektakularne aspekty gry bardzo trudno jest dociec jej wewnętrznego mechanizmu. Przekonał się o tym każdy kto próbował „podejrzeć” sposób gry mistrza. W kontakcie ze sztuką Horowitza czy Volodosa rodzi się często pytanie, jak oni to robią? W książce tej chciałbym pokusić się o odpowiedź (chociaż po części) na to frapujące pytanie. (Ze wstępu Autora książki)