Maciej Gołąb (red.): Przemiany stylu Chopina

Problem przemian stylu Chopina ma w literaturze chopinologicznej odległy rodowód, wywodzący się ze starego przeświadczenia muzykografii dziewiętnastowiecznej, iż "Chopin warszawski" i "Chopin paryski" to nie tylko różne dzieła, ale także różny stopień dojrzałości stylu indywidualnego. Drogi rozwoju chopinowskiego stylu to wielowątkowy proces wyłaniania się pewnych innowacji, przekształcających zastane przez Chopina paradygmaty formalne. Proces najlepiej widoczny w tych gatunkach, które uprawiał kompozytor przez całe życie (sonaty, nokturny, polonezy, mazurki). Jakkolwiek niektóre studia zebrane w tym tomie wydają się przemawiać za tezą, iż jedyną względnie istotną zmianę w obrębie analizowanych gatunków i dzieł opatrzonych numeracją opusową przynosi przełom lat trzydziestych i czterdziestych, to zasadniczym celem tej książki jest nie tyle próba wyznaczenia nowej chronologii w rozwoju techniki kompozytorskiej i stylu Chopina, ile przede wszystkim wskazanie, w jaki sposób zmieniają się w czasie poszczególne gatunki. W przeciwieństwie do wielu prac zbiorowych, książka ta ma monograficzny charakter. Różnorodność postaw metodologicznych autorów daje pośrednio wyobrażenie o wielości języków współczesnej chopinologii: od prac dokumentacyjno-źródłowych (Teresa D. Turło) poprzez ujęcia historyczno-teoretyczne (Zofia Helman) oraz analizy wywodzące się z teorii Heinricha Schenkera (Andrzej Tuchowski) i Hugo Riemanna (Tomasz Baranowski), aż po próby wersyfikacyjno-formalnej analizy tekstu muzycznego (Elżbieta Witkowska-Zaremba) czy opisowej (Danuta Jasińska) i hermeneutycznej wykładni stylu (Maria Piotrowska). Każda z rozpraw, usytuowana w kolejności wynikającej z trychotomicznego podziału źródła - analiza - interpretacja, tkwi zatem w odmiennym kontekście metodologicznym. Niniejszy tom studiów powstał w rezultacie wielu seminariów i konferencji. [Fragment wstępu książki]