Zofia Helman (red.): Pieśń w twórczości Karola Szymanowskiego i jemu współczesnych

Nie ulega wątpliwości, że słowo poetyckie było impulsem pobudzającym wyobraźnię twórczą Szymanowskiego. Raz były to kunsztowne, wyrafinowane strofy symbolistów, kiedy indziej prosty tekst średniowiecznej sekwencji albo i ludowa piosenka. Ważny był nastrój uczuciowy, jaki poezja wzbudzała w kompozytorze, rodząc potrzebę muzycznego uzewnętrznienia tego przeżycia. Słowo pełniło zatem rolę bodźca. Ale miało jeszcze inną niezastąpioną wartość: jednoznaczność i precyzję semantyczną. W jednym z listów do zaprzyjaźnionego poety Szymanowski napisał: "Nie potrafiłbym nic fachowego powiedzieć o Pana wierszach - bowiem niestety nie znam się na tym. Intuicyjnie ujmuję najgłębszą wartość [...]. Myślę, że ta wartość, to możliwy do osiągnięcia skrót pomiędzy najgłębszym przeżyciem i matematyczną ścisłą formułą słowa". Zapewne pobrzmiewają tu echa przywróconego sztuce przez romantyzm średniowiecznego ideału ekspresji: poeta był wówczas mistrzem słowa i dźwięku zarazem. Szymanowski zdawał sobie jednak sprawę, że musi pozostać... poetą dźwięku jedynie. [Fragment wstępu książki] w książce znajduje się 18 artykułów autorstwa: Zofii Helman, Edwarda Bonieckiego, Danuty Jasińskiej, Adama walacińskiego, Wolfganga Rufa, Macieja Gołąba, Danieli Philippi, Tomasza Baranowskiego, Paula Cadrina, Alistair Wightman, Romana Vlada, Andrzeja Tuchowskiego, Stephena Downesa, Mieczysława Tomaszewskiego, Laury Kafki, Elżbiety Jasińskiej-Jędrosz, Serge Guta i Alicji Jarzębskiej.

Nakład wyczerpany